Zbąszyń. Rozmowa z Katarzyną Lis-Lachowicz o gobelinach i pasji tworzenia. Jak to się robi? Ja też tak chcę!

Katarzyna Lis-Lachowicz z wykształcenia jest Biologiem. Przez kilka lat pracowała naukowo w Instytucie Transplantologii w Warszawie, wcześniej zajmowała się kleszczami i boreliozą na Uniwersytecie Warszawskim. Jednak czuła, że życie w laboratorium jest w sprzeczności z jej dynamiką i pasją tworzenia. Nie przeczy, że w nauce myślenie twórcze, czyli umiejętność zadawania pytań i szukania odpowiedzi jest jedną z najważniejszych rzeczy. Po urodzeniu dzieci zajęła się tym, co było jej najbliższe – zaczęła tworzyć własne prace i uczyć tkactwa artystycznego w Magazynie Sztuk w Warszawie.

- W czasie studiów. Wracałam kiedyś z zajęć z biologii i weszłam na jakąś wystawę tkaniny. Zachwyciłam się. To jak miłość od pierwszego wejrzenia. Jak to się robi? Ja też tak chcę! I od tej pory zaczęłam szukać miejsca, gdzie mogłabym się tego nauczyć. Znalazłam kurs tkactwa w jednym domu kultury w Warszawie. Nauczyłam się techniki tkania na ramie. Okazało się, że jest mi to bardzo bliskie. Teraz sama tego uczę. I to też jest moją pasją. Wcześniej malowałam, rzeźbiłam, haftowałam…

- Można tkać wszystkim. Oczywiście najczęściej używam wełny - naturalnej, albo włóczki, do moich prac wkładam też inne materiały: kawałki różnych tkanin, koraliki, sznurki, koronki. Pociąga mnie kolor ale też faktura. Tkam i rzeźbię moje gobeliny.

- To moja pasja i najważniejszy środek wyrazu. Jest prawdziwą przygodą w poszukiwaniu rozwiązań, gdy zaczynam nowy projekt. Nawet kiedy wiem CO chcę utkać, szukam odpowiedzi JAK. I te poszukiwania są dla mnie najciekawsze. W moich gobelinach opowiadam sobie to, co mi w duszy gra – czasem jest to inspiracja przyrodą, a czasem temat przychodzi z zewnątrz, na przykład trzeba coś utkać na konkretną wystawę czy konkurs. Często też jest formą arteterapii – daje mi siłę sprawczą, pozwala pobyć z własnymi myślami, odnaleźć harmonię i spokój. Każdy powód jest dobry, żeby tkać. Powoli dochodzę do tego, że dzień bez tkania jest dniem straconym. Bardzo lubię ten proces, lubię dotyk powstającej tkaniny, doświadczanie koloru i rzeźby. Daje mi to siłę. Jest jednocześnie pracą i odpoczynkiem.

- Tkam na ramach tkackich, które sama robię. Cztery listwy, gwoździe w dwóch rzędach na górze i na dole. Na to naciągnięta lniana nić – osnowa, a potem przeplatana wełna. Jak? Na przemian – góra dół. Jest wiele technik tkackich, których uczę. Techniki trzeba znać jeśli chce się tkać obrazy.

- Wystawa, którą teraz można oglądać w Galerii Baszta w Zbąszyniu to zbiór 20 prac. Jest to tylko część z tych wszystkich, które zrobiłam, ale za to większość z nich stworzyłam w ciągu ostatnich 2-3 lat. Tkam coraz więcej i coraz szybciej. Praktyka jest najlepszą nauką. Nie sprzedaję ich i nie rozdaję – są mi potrzebne na wystawy. Poza tym zbyt wiele mnie kosztuje zrobienie ich. Żeby np. utkać gobelin o rozmiarze 100x70 cm w ciągu półtora miesiąca potrzebuję na to ok.7 godzin pracy dziennie. To wyzwanie przy normalnym trybie życia.

- Mogą. Nie zaszkodzi im odkurzanie, a gdyby dopadł je większy brud – myślę, że jedynie pralnia chemiczna, pranie na sucho. Co je brudzi – kurz i dotykanie brudnymi rękami. Jak każdą tkaninę.

- Każdy z nich powstał z jakiegoś powodu. I w danym czasie był dla mnie najważniejszy. Są takie, które były świadkami ważnych doświadczeń w moim życiu np. ”Łąka” z 1997 roku i „Pożegnanie” z 2015. Ale nie potrafię powiedzieć który ulubiony. Utkałam je. Są moim wyrazem. Są mi bliskie po prostu.

- Tak, każdy.. I te tytuły są dla mnie ważne. Po nich można odczytać moje intencje, sposób w jaki coś widzę.

- Nie jest zbyt drogie jeśli ma się tylu życzliwych ludzi wokół siebie, którzy przynoszą mi wełnę do pracowni, po babciach itd. Czasem muszę dokupić trochę, gdy brakuje mi jakiegoś koloru do projektu, wtedy odczuwam ciężar swojej pasji ale mimo wszystko hołdując przekonaniu, że można tkać wszystkim – nie jest to najdroższe hobby.

- Do tej pory wzięłam udział w wielu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Mam też na koncie kilka wystaw indywidualnych. Wystawa w Galerii Baszta w Zbąszyniu była moim marzeniem. Przyjeżdżam tutaj od 18 lat i bardzo lubię to miasto i ludzi. Zdarzyło mi się dostać dwa razy pierwszą nagrodę w konkursach, dostałam też wyróżnienia i medal. To są bardzo miłe momenty w życiu – być docenionym nagrodą. Ale warto nie myśleć o tym za dużo, tylko robić swoje. Nie oczekiwać, być niezależnym. Tworzenie z pasją jest dla mnie najważniejsze.

- Mam tylko FB. Pewnie niedługo założę Instagram. Ale mam mieszane uczucia jeśli chodzi o dzielenie się przez internet. Zdjęcie nigdy nie odda wyglądu tkaniny. Moje prace trudno fotografować – zmieniają się kolory i nie widać faktury. Dlatego tak bardzo się cieszę, gdy ludzie przychodzą na wystawę, oglądają, rozmawiają, zadają pytania. Żywy kontakt ze sztuką. Tu w Zbąszyniu spotkałam się z bardzo ciepłym odbiorem moich prac. I przyszło dużo ludzi w ciągu tych 3 tygodni od wernisażu.

- Szeroko pojęta sztuka, czyli malarstwo, rzeźba, teatr, muzyka. I psychologia. Nie wiem czy nie najbliższa mi… bo powody tworzenia wychodzą w głowy czy z duszy człowieka. Bardzo interesują mnie te motywy dlaczego coś tworzymy.
Chodzę na wiele wernisaży. Mam ich naprawdę dużo w miesiącu i staram się bywać na nich zwłaszcza od czasu, gdy należę do OW ZPAP (Okręg Warszawski Związku Polskich Artystów Plastyków). Chodzę na spektakle teatralne – w Warszawie, we Wrocławiu. O tym mogłabym długo mówić.

- Te najbliższe to Międzynarodowy Festiwal Sztuki Włókna w Kowarach, jadę tam we wrześniu. A w ramach tego udział w wystawie zbiorowej w Muzeum Tkactwa w Kamiennej Górze. A potem, na początku października będzie moja indywidualna wystawa z cyklu Debiuty w Sekcji Tkaniny w Domu Plastyka w Warszawie. To będzie aktywny czas.
A plany ogólne to tkać, szukać nowych sposobów, iść za swoimi marzeniami na ile to tylko możliwe w tej trudnej rzeczywistości i pomimo tego wszystkiego, co w życiu trzeba. Mimo wszystko. Starać się.

Czytaj też: POGODA NA DZIŚ

• Planujecie już urlop? Zapraszamy nad jezioro do Zbąszynia - zobaczcie jak tu pięknie! - opis, zdjęcia
• Park Miejski w Zbąszyniu – opis, zdjęcia
• Przydrożna domkowa kapliczka z figurką Matki Boskiej w Przychodzku – opis, zdjęcia
• Łomnica zabytki – opis, zdjęcia
• Zbąszyń miastem zabytków- opis, zdjęcia
• Chlastawa gmina Zbąszynek - opis i zdjęcia
• Łomnica – opis i zdjęcia
• Łomnica - polska wieś, którą warto odwiedzić opis i zdjęcia
• Jeziorko Koźlarskie w Chlastawie. Tutaj można wypocząć! - opis i zdjęcia
• Tutaj kręcono sceny do kilku filmów Dworzec kolejowy – opis, zdjęcia
• Kuźnia w Nądni – opis i zdjęcia