Sztuka „Córka proboszcza” Inscenizacja oparta na powieści Georga Orwella, w wykonaniu kleryków z Obry - 12.05.2023 [Zdjęcia]

Klerycy Wyższego Seminarium Duchownego w Obrze, w dniach 5 - 7 maja oraz 12-14 maja 2023 r., wystawiali sztukę teatralną „Córka proboszcza”. Codziennie zapraszając na dwa popołudniowe spektakle. Inscenizacja oparta jest na powieści Georga Orwella z 1935 roku o tym samym tytule.

"Córka proboszcza” to debiutanckie dzieło Georga Orwella. Główną bohaterką jest panna Dorothy Hare, tytułowa córka anglikańskiego proboszcza, która doznaje nagłego ataku amnezji. Dzieło uważane jest za najbardziej ekstremalną powieść brytyjskiego pisarza.

W spektaklu zobaczyliśmy historię Doroty mieszkającej w angielskiej prowincji. Dorota - 28 latka prowadzi dom i wykonuje wiele obowiązków. Ojciec Doroty to tyran, będący zawsze w niezbyt przyjemnym humorze. Boi się ludzi. Zaś nowy dwudziesty wiek budzi w nim wstręt.

Ponieważ nie stać go na wikarego, wiele obowiązków zrzuca na Dorotę. Córka proboszcza nie protestuje, wierząc, że to co robi ma sens. Siłę odnajduje w Bogu. Codzienne życie z jego troskami kończy się gdy dziewczyna nagle traci pamięć. Odzyskuje ją dopiero czytając w lokalnej gazecie artykuł o córce proboszcza, która uciekła z domu ze swoim chłopakiem.

Powieść do pobrania GEORGE ORWELL - CÓRKA PROBOSZCZA

Pisze list do ojca sądząc, że nie uwierzył w informacje zawarte w artykule. Jednak ojciec ją odrzuca. Ostatecznie Dorota otrzymuje posadę w prywatnej szkole dla dziewcząt. Sytuacja w placówce edukacyjnej, nie pomaga jej w odzyskaniu życiowej równowagi. Po ataku amnezji, życie Doroty zmienia się całkowicie. Gaśnie jej entuzjazm, a w jego miejsce wkrada się smutek. Dziewczyna traci wiarę w Boga i ludzi. Jej życie staje się puste i pozbawione celu. Jedyne co jej pozostaje to bycie przyzwoitą osobą.

Sztuka jest okazją do refleksji na ile przyjmuję postawę Miłosiernego Ojca oraz czy staję się przyczyną wzmacniania wiary w istnienie dobrych ludzi.

Czytaj też: POGODA NA DZIŚ

Informacja ze strony Obra.Oblaci.pl

Dzieje Obry od wieków związane były z zakonnikami. Najpierw, przez ponad 600 lat (1231-1836), duszpasterzowali i gospodarzyli tutaj cystersi. Pierwszym diecezjalnym proboszczem Obry po pruskiej kasacie był dawny cysters z Bledzewa, ks. Władysław Lewandowski, a wspierał go w miarę możliwości emerytowany już dawny przeor bledzewski, ks. Piotr Widawski. Obaj dożyli przybycia do Obry zakonnej wspólnoty jezuitów, którzy pozostali w klasztorze przez ponad 2 lata (1852-1855), głosząc w Wielkopolsce misje ludowe. Najsławniejszy z nich jest spoczywający w kryptach kościoła klasztornego o. Karol Antoniewicz SJ. W 1926 r. do Obry dotarli Misjonarze Oblaci M.N. W murach klasztornych założyli Wyższe Seminarium Duchowne oraz przejęli opiekę nad miejscową parafią. Czasy były trudne; klasztor trzeba było wyremontować i uposażyć, tworząc struktury uczelni wyższej, aby klerycy mieli jak najlepsze warunki do rozeznawania i formacji swojego powołania. Do dnia wybuchu II wojny światowej w 1939 r. święcenia kapłańskie przyjęło w Obrze kilkudziesięciu młodych zakonników.

W latach wojennej zawieruchy w murach klasztoru mieściła się szkoła dla Gestapo, a następnie szpital dla gruźlików. W 1945 r. do Obry wrócili Misjonarze Oblaci i natychmiast podjęli przerwaną pracę formacyjną. Nadal nie brakowało trudności, związanych tym razem z narzuconym Polsce ustrojem komunistycznym, który prowadził jawną walkę z Kościołem (próby inwigilacji środowiska seminaryjnego; pobór wojskowy kleryków; utrudnienia administracyjne; braki w aprowizacji etc.). Mimo tego wciąż wzrastała liczba alumnów. W latach 80. XX w. pocysterskie zabudowania przestały wystarczać i podjęto decyzję o rozbudowie seminarium (1981-1993); dobudowano nowe skrzydło mieszkalne dla kleryków i formatorów, bibliotekę, kaplicę, aulę oraz refektarz z kuchnią. Powstały też nowoczesne budynki gospodarcze. Na przypadający w 2001 r. jubileusz 75-lecia przybycia oblatów do Obry został gruntownie wyremontowany budynek tzw. scholastykatu, dom sióstr i opatówka, a plac przed kościołem św. Jakuba został wyłożony granitową kostką. Przez 90 lat pobytu oblatów w Obrze kolejni superiorowie i ekonomowie prowadzili prace remontowe i konserwacyjne przywracając dawną świetność i blask pocysterskim obiektom.