Nasza Loteria NaM - pasek na kartach artykułów

Drogi wewnętrzne, strefy ruchu i zamieszkania – vademecum kierowcy

red.
Drogi wewnętrzne, strefy ruchu i zamieszkania – vademecum kierowcy
Drogi wewnętrzne, strefy ruchu i zamieszkania – vademecum kierowcy Marcin Lewandowski
Zasady parkowania, jazda bez zapiętych pasów, czy włączonych świateł to najczęstsze niewiadome dla kierowców na drogach niepublicznych i osiedlowych. Okazuje się, że są między nimi spore różnice wynikające z oznakowania. Podpowiadamy co wolno, a czego nie na drogach wewnętrznych oraz w strefach ruchu i zamieszkania.

Na kursach prawa jazdy każdy kandydat na kierowcę uczony jest zasad poruszania się po drogach publicznych. Zatem trudno się dziwić, że wielu zmotoryzowanych gubi się w tym, co im wolno, a czego nie, na poszczególnych rodzajach dróg wewnętrznych. Jeszcze więcej problemów mogą mieć kierowcy, którzy prawo jazdy mają od kilku dekad i w tym czasie sporadycznie interesowali się zmianami w przepisach. Okazuje się, że wbrew pozorom różnice pomiędzy drogami wewnętrznymi, strefami ruchu i zamieszkania są znaczne, ale również logiczne i dość łatwe do zapamiętania.

Droga wewnętrzna
Aby zrozumieć czym jest droga wewnętrzna najłatwiej przyjąć, że jest to droga niepubliczna, która została wytyczona na terenie prywatnym. W rzeczywistości teren może należeć nie tylko do osoby prywatnej, ale również firmy, gminy czy powiatu. Słowo „prywatny” najlepiej oddaje jednak istotę sprawy. Na drodze wewnętrznej dozwolone jest (prawie) wszystko, co nie jest zabronione kodeksem karnym, lub co nie zostało zabronione przez właściciela drogi. Jak to wygląda w praktyce?

Właściciel drogi ustala zasady ruchu oraz ustawia znaki i sygnały drogowe według własnego uznania, do których trzeba się stosować. Może np. zabronić parkowania, używania sygnałów dźwiękowych lub ustalić zasady pierwszeństwa. Co nie jest zabronione, jest dozwolone, czyli można prowadzić pojazd bez prawa jazdy, bez zapiętych pasów, bez włączonego oświetlenia, pozostawić pojazd z włączonym silnikiem na postoju dłużej niż minutę, a także parkować w dowolnym miejscu jeżeli nie ma stosownego zakazu. Od tej reguły pozwalającej na wszystko jest wyjątek. Służby mundurowe mogą ukarać kierowcę za prowadzenie pojazdu po drodze wewnętrznej pod wpływem alkoholu, gdyż polskie prawo zabrania tego na wszystkich ogólnodostępnych drogach, w tym wewnętrznych. Karanie jest możliwe także w przypadku nierespektowania znaków i stwarzanie zagrożenia dla bezpieczeństwa.

Droga wewnętrzna może być drogą otwartą, czyli dostępną dla wszystkich kierowców, ale dostęp do niej może być ograniczony – np. droga na zamkniętym osiedlu mieszkaniowym. To właściciel decyduje w jaki sposób inni użytkownicy mogą z niej korzystać. Co ważne, droga wewnętrzna nie musi być oznakowana, choć w kodeksie istnieje znak D-46 oznaczający jej początek i D-47 oznaczający jej koniec. Opuszczając drogę wewnętrzną kierowca włącza się do ruchu, czyli musi ustąpić pierwszeństwa innym.

Kierowca musi:

stosować się do zasad określonych przez właściciela drogi,

stosować się do znaków i sygnałów drogowych ustawionych przez właściciela drogi.

Kierowcy nie wolno:

prowadzenia pojazdu pod wpływem alkoholu

stwarzać zagrożenia

Strefa ruchu
Pojęcie strefy ruchu wprowadzono w 2010 r., aby umożliwić zarządcom dróg wewnętrznych dostosowanie ich do zasad ruchu drogowego. Innymi słowy strefa ruchu oznacza drogę niepubliczną, na której obowiązują wszystkie zasady kodeksu drogowego.

Aby poruszać się w strefie ruchu pojazd i kierowca muszą spełniać te same wymagania, jakie stawia się przed nimi na drogach publicznych. Pojazd musi być dopuszczony do ruchu, kierowca musi posiadać prawo jazdy i stosować się do zasad ruchu drogowego oraz znaków i sygnałów drogowych. Służby mundurowe mają prawo ukarać kierowcę za wszelkie wykroczenia drogowe.

Początek strefy ruchu musi być oznaczony odpowiednim znakiem (D-52), tak samo jej koniec (D-53). Wjeżdżając ze strefy ruchu na drogę publiczną kierowca włącza się do ruchu, w związku z czym jest zobowiązany do zachowania szczególnej ostrożności i ustąpienia pierwszeństwa wszystkim uczestnikom ruchu.

Kierowca musi:

stosować się do wszystkich zasad ruchu drogowego, jak na drogach publicznych,

stosować się do znaków i sygnałów drogowych ustawionych przez właściciela drogi.

Kierowcy nie wolno:

łamać przepisów kodeksu drogowego.

Strefa zamieszkania
Strefa zamieszkania oznakowana jest specjalnym znakiem graficznym (D-40), na którym widoczni są piesi w różnym wieku. Łatwo więc zapamiętać, że to właśnie piesi mają bezwzględne pierwszeństwo przed pojazdami i mogą korzystać z całej szerokości jezdni. Kierowcy muszą też stosować się do kilku ograniczeń wynikających z osiedlowego charakteru tej strefy.

Parkowanie jest dozwolone jedynie w wyznaczonych miejscach, progi zwalniające nie muszą być oznakowane w żaden sposób, a dozwolona prędkość to zaledwie 20 km/h. Wszystko dlatego, że w strefie zamieszkania to pieszy jest najważniejszy i ma się czuć w niej swobodnie. Kierowca pojazdu są tu jedynie gościem i musi stosować się do tych reguł.

Koniec strefy zamieszkania sygnalizuje znak D-41. Opuszczając ją kierujący pojazdem włącza się do ruchu i zobowiązany jest do ustąpienia pierwszeństwa wszystkim uczestnikom ruchu na drodze publicznej, w tym pieszym i rowerzystom.

Kierowca musi:

ustępować pierwszeństwa pieszym,

stosować się do znaków i sygnałów drogowych ustawionych przez właściciela drogi.

Kierowcy nie wolno:

parkować poza miejscami wyznaczonymi,

ponaglać pieszych korzystających z drogi,

przekraczać prędkości 20 km/h.

Podsumowanie
Jak widać różnice są spore, ale można łatwo zapamiętać gdzie obowiązują jakie zasady. Droga wewnętrzna to droga niepubliczna na której nie obowiązują zasady ruchu drogowego – trzeba respektować jedynie ustawione przez właściciela terenu znaki i sygnały. Wszystkie zapisy kodeksu drogowego obowiązują za to w strefie ruchu, która nadal pozostaje drogą niepubliczną. Szczególne zasady dotyczą zaś strefy zamieszkania oznakowanej w czytelny sposób, w której najważniejsi są piesi mający bezwzględne pierwszeństwo przed pojazdami.

Niezależnie od tego, którą z dróg się poruszamy, trzeba pamiętać, że wjazd z niej na drogę publiczną jest włączaniem się do ruchu. Oznacza to obowiązek ustąpienia pierwszeństwa wszystkim jadącym nią pojazdom, ale też i pieszym poruszającym się wzdłuż tej drogi.

Prawny status drogi wewnętrznej nie zwalania kierowców z obowiązku zachowania zdrowego rozsądku czy kulturalnych zachowań. Fakt, że na drodze wewnętrznej można parkować wszędzie, jeżeli zarządca nie zadbał o oznakowanie, zostawiać 1,5 metra chodnika dla pieszych czy rozmawiać przez telefon trzymany w ręku nie oznacza, że należy to robić. Te i podobne zachowania mogą utrudnić życie innym bądź narazić ich na niebezpieczeństwo – wynikające chociażby z rozproszenia uwagi w przypadku rozmawiania bez zestawu głośnomówiącego.

emisja bez ograniczeń wiekowych
Wideo

Drożeją motocykle sprowadzane z Niemiec

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Polecane oferty

Materiały promocyjne partnera
Wróć na warszawa.naszemiasto.pl Nasze Miasto